Της Δρ Ανδρειανής Οδυσσέως, Διευθύντρια Βιοϊατρικής Έρευνας
Το 2020 η ανθρωπότητα ξημέρωσε σε ένα διαφορετικό κόσμο, με εντελώς πρωτόγνωρες καταστάσεις για όλους. Η πανδημία μας έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο, με επακόλουθο να τρέχουμε ασθμαίνοντας να διαγνώσουμε τις παθογένειες που αποκάλυψε η δοκιμασία αυτή.
Ένας ιός, ο SARS-CoV-2 κατάφερε να αποκαλύψει την ανεπάρκεια και τις αδυναμίες της πολιτείας, επιβεβαιώνοντας ότι ο «Βασιλιάς είναι γυμνός». Τραγικότερη των αποκαλύψεων, η παταγώδης αποτυχία να ενταχθεί κάθε λειτουργική δομική μονάδα, κάθε καταξιωμένος επιστήμονας, υπάλληλος, εργάτης, στην θέση μέγιστης και βέλτιστης παραγωγικότητάς του ώστε να μπορεί να δώσει λύσεις την στιγμή που απαιτείται.
Συνεπακόλουθη των τραγικών αποκαλύψεων και η έλλειψη στρατηγικής σχεδιασμού του Γενικού Συστήματος Υγείας, καθώς και η ανεπαρκής προσέγγιση μας στην Ιατρική Παιδεία. Στην Κύπρο του 21ου αιώνα στήσαμε Ιατρικές σχολές χωρίς το ελάχιστο θεσμικό και λειτουργικό υπόβαθρο, που θα ενίσχυε την πρωτογενή καινοτομία στην Ιατρική.
Και τούτο γιατί πολιτικοί και ακαδημαϊκοί δεν έβαλαν το συμφέρον της Ιατρικής παιδείας πάνω από σκοπιμότητες και καιροσκοπισμούς. Γιατί, εκείνοι που θα έπρεπε να ηγούνται της κλινικής παιδείας και να χαράσσουν στρατηγικό σχεδιασμό για την κάθε διαχείριση κρίσεων, εξακολουθούν να είναι εν πολλοίς διπλοθεσίτες και φυσικά απόντες, με το σύστημα να τους καλύπτει προκλητικά,
Η Κύπρος διαθέτει απίστευτο πλούτο σε επιστημονικό έργο, κατάρτιση, δεξιότητες και έμπνευση. Παράδειγμα αποτελούν οι πρόσφατα επιτυχίες σε ιδιαίτερα ανταγωνιστικά έργα για καρκίνο, νευροεκφυλλιστικές παθήσεις και covid-19 από την ομάδα Νανοβιοτεχνολογίας και Νανοϊατρικής της οποίας ηγούμαι. Έργα που στηρίζονται στη συνέργεια της νανοτεχνολογίας με την τεχνητή νοημοσύνη.
Ωστόσο οι πολιτικές δυνάμεις στον τόπο μας, αντί να στηρίξουν την προσπάθεια αυτή, αναδεικνύουν μεθοδεύσεις που συντηρούν την ανεπάρκεια και πολεμούν την όποια θετική εισήγηση θα μπορούσε να κάνει την διαφορά. Και όσο η παρούσα δομή εξουσίας δεν αναγνωρίζει τα σημάδια των καιρών, εμείς, ως επιστήμονες, οφείλουμε να κρούουμε το κουδουνάκι του κινδύνου και να αγωνιζόμαστε ώστε να επικρατήσει η λογική. Γιατί η αξιοποίηση και πρακτική εφαρμογή της τεκμηριωμένης επιστημονικής αριστείας ως μετρήσιμο μέγεθος είναι η μόνη απάντηση στην διαχρονική μας ανεπάρκεια, αλλά και τη διαχείριση της κοσμογονικής πανδημίας.
