Τα τελευταία χρόνια το τρέξιμο, η πιο κλασική μορφή άσκησης, και ειδικότερα οι δρόμοι αντοχής έχουν γίνει κοινωνικό τρεντ και στην Κύπρο. Η αύξηση του αριθμού των δρομέων δημιούργησε και την ανάγκη για διοργάνωση μαραθωνίων σε διάφορες περιοχές του νησιού, κάτι που φαίνεται να συνέβαλε με τη σειρά του στην περαιτέρω ανάπτυξη του δρομικού κινήματος στον τόπο μας. Φαίνεται πως το τρέξιμο είναι… κολλητικό. Οι δρομείς που βλέπουμε να προπονούνται στα πάρκα, στη θάλασσα, στους δρόμους και να συμμετέχουν σε μαραθωνίους δεν είναι επαγγελματίες. Είναι ερασιτέχνες.
Είναι άνθρωποι που σηκώθηκαν από τον καναπέ και ανακαλύπτουν τη χαρά της άσκησης. Άλλοι τρέχουν για να βρουν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν μια ασθένεια που τους παρουσιάστηκε.
Όπως έγραψε ο Ιάπωνας συγγραφέας Χαρούκι Μουρακάμι: «Όταν τρέχω, τρέχω στο δικό μου χειροποίητο κενό, στη δική μου νοσταλγική ησυχία. Και αυτό είναι κάτι υπέροχο».
Ο Δημήτρης Γεωργιάδης, πρόεδρος Δημοσιονομικού Συμβουλίου τονίζει: «Είναι ευκολότερο απ’ ό,τι ακούγεται». «Λίγο πριν τα 50στά γενέθλιά μου άρχισα να περνώ μια νέα ηλικιακή κρίση. Έψαχνα κάτι για να ανατρέψω την πορεία ή καλύτερα το αρνητικό συναίσθημα. Δεν ξέρω πώς, αλλά ήρθε στο μυαλό μου ο Μαραθώνιος. Αμέσως έκανα αυτό που συνηθίζω. Άρχισα να δεσμεύω τον εαυτό μου. Ζήτησα ως δώρο ρολόι για δρομείς. Με όσους βρισκόμουν μιλούσα για την απόφασή μου. Έτσι αναγκάστηκα να ξεκινήσω. Πρώτος στόχος τα 10 χιλιόμετρα με δημόσια δέσμευση για στήριξη φιλανθρωπικής οργάνωσης. Όταν γεύτηκα τη χαρά του τερματισμού και της επιτυχίας, όλα έγιναν πιο εύκολα.
Τρεις μήνες αργότερα έτρεξα μισό Μαραθώνιο και άλλους τρεις τον επόμενο χρόνο. Σε αυτό το διάστημα γνώρισα νέους φίλους, περιοχές της Κύπρου που δεν γνώριζα και έζησα ωραίες εμπειρίες. Όλα αυτά με ‘αντάλλαγμα’ βελτιωμένη σωματική και ψυχική υγεία…
Η Μάχη Σολωμού συμπληρώνει: «Απολαμβάνεις το μεγαλείο της φύσης». «Ξεκίνησα το τρέξιμο το 1998 όταν ένας καρδιακός φίλος δρομέας μου είπε να δοκιμάσω το τρέξιμο με τους Nicosia Hash House Harriers (HASH), με τους οποίους άρχισα να τρέχω για την πλάκα. Το 1999 έκανα τους πρώτους μου αγώνες (φιλικούς πάντοτε!) 5 και 10 χλμ. και το 2000 έτρεξα τον πρώτο μου Ημιμαραθώνιο στην Πάφο. Από τότε το running bug (σ.σ. το μικρόβιο για το τρέξιμο) είναι μέσα μου.
Η προετοιμασία για έναν Μαραθώνιο απαιτεί πειθαρχία. Τρέχω 2-3 φορές τη βδομάδα, ενώ είναι σημαντική και η παράλληλη προπόνηση σε άλλα αθλήματα, όπως η ποδηλασία και κολύμπι, ως επίσης και οι ασκήσεις ενδυνάμωσης.
Μαζί με το τρέξιμο συνδυάζω και την αγάπη μου για τα ταξίδια. Έτσι βλέπω την κάθε πόλη με διαφορετική οπτική γωνία και την απολαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις.
Η Μάχη Σολωμού είναι δρομέας από το 1998 και μέχρι σήμερα έχει 20 Ημιμαραθώνιους (απόσταση 21.098) στα… πόδια της.
To runners’ vibe (σ.σ. ο παλμός του δρομέα) είναι μεταδοτικό και εθιστικό. Αποκτάς μια υπέροχη οικογένεια γιατί το runners’ spirit (σ.σ. το πνεύμα του δρομέα) γίνεται πλέον κομμάτι του εαυτού σου. Πηγή politis.com.cy
