Του Αδάμου Ασπρή, Αριστίνδην Κερύνειας ΔΗΠΑ – ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
47 χρόνια, σχεδόν μισός αιώνας. Δεν είναι μόνο ο πόνος της κατοχής. Είναι κι ’ο θυμός, η απογοήτευση για το πως κατάντησαν τον τόπο μας. Είναι η πικρία για την εγκατάλειψη των προσφύγων μας: συνταξιούχων, νέων, άπορων οικογενειών, ανέργων.
Ως Κερυνειώτης, πιστεύω ότι η κατεχόμενη επαρχία μου, αποτελεί την πιο επώδυνη πτυχή του κυπριακού προβλήματος. Όχι μόνο επειδή η Κερύνεια σταμάτησε πια να ακούγεται αλλά και επειδή εδώ και χρόνια, συνομιλούν για εμάς, χωρίς εμάς.
Αλήθεια, πότε ενδιαφέρθηκε κανείς να ακούσει τις σκέψεις μας; Τις εισηγήσεις μας. Τις ανησυχίες μας. Τα όρια, τις αντοχές μας.
Διαχρονικά, οι πολιτικοί έχουν συγχύσει τον κόσμο με τα ανέξοδα τους συνθήματα, την ώρα που η κάθε μέρα που περνά, μας απομακρύνει από μια πιθανή λύση που θα μπορούσε να είναι βιώσιμη και αποδεκτή από το λαό μας, φέρνοντας μας ακόμη πιο κοντά στον κίνδυνο της οριστικής διχοτόμησης. Τον κίνδυνο της οριστικής απώλειας της Κερύνειας και της μισής μας πατρίδας.
Η πολιτική μας ηγεσία, συνομιλεί και συνομιλεί και συνομιλεί, ζητώντας μας να κάνουμε υπομονή. Μέχρι τώρα, υπομονή διάρκειας 47 χρόνων. Στο μεταξύ οι πρόσφυγες μας σιγά-σιγά φεύγουν από τη ζωή με τον καημό της επιστροφής, ενώ τα τετελεσμένα της εισβολής παγιώνονται. Η Τουρκία εφαρμόζει ανενόχλητη την επεκτατική της πολιτική, η κατεχόμενη Κύπρος τουρκοποιείται και η πολιτική μας ηγεσία, διαχρονικά, σφυρίζει αδιάφορα.
Δεν μας προκαλεί όμως έκπληξη. Έχουμε πια καταλάβει ότι η έγνοια αρκετών πολιτικών μας και των κομμάτων τους, είναι μόνο για το πως θα συντηρήσουν τις πολιτικές τους καριέρες. Και το κάνουν αυτό, σφιχταγκαλιασμένοι και συμβιβασμένοι με την κατοχή, τα σκάνδαλα και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Το κάνουν αυτό, επειδή εμείς τους το επιτρέπουμε.
Ως Κερυνειώτες, θέλουμε να φωνάξουμε «φτάνει πια». Έχουμε κουραστεί. Είμαστε εμείς που επειγόμαστε για λύση και όχι τα κόμματα που παρά τα όσα δημόσια διακηρύττουν, έμμεσα πλην όμως ξεκάθαρα, στηρίζουν τη διχοτόμηση.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι σε μια ενδεχόμενη λύση του Κυπριακού θα χρειαστεί να υπάρξουν συμβιβασμοί. Να είμαστε όμως ξεκάθαροι. Η Κερύνεια, δεν είναι ζήτημα που αρχίζει και τελειώνει στο κεφάλαιο «αποζημιώσεις και «ανταλλαγές περιουσιών». Είναι ζήτημα που αρχίζει από την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας και τελειώνει στην αυτονόητη συνέχιση της παρουσία μας στην πατρώα μας γη, σε συνθήκες ειρήνης και ασφάλειας.
Μαζί με τη στήριξη της συλλογικής προσπάθειας για επίτευξη μιας αποδεκτής και βιώσιμης λύσης του κυπριακού, ξεκάθαρη προτεραιότητα μου, είναι η βελτίωση της ποιότητας ζωής των προσφύγων μας.
Σήμερα, οι συνταξιούχοι μας ανεβαίνουν έναν Γολγοθά, εξαιτίας των πενιχρών συντάξεων που λαμβάνουν. Οι νέοι μας αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, λόγω της ανεργίας. Οι πρόσφυγες μας, αναγκάζονται να ξεπουλήσουν τη γη τους στα κατεχόμενα, αφού η πολιτεία αδιαφορεί στις εκκλήσεις τους για βοήθεια και οι προσφυγικοί συνοικισμοί έχουν εγκαταλειφθεί και έχουν μετατραπεί σε στέκια παρανομίας και αλητείας.
Θεωρώ ότι υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε. Υπάρχουν πρωτοβουλίες που μπορούν να αναληφθούν και εξαρτώνται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, από τη βούληση και το ενδιαφέρον του ίδιου του βουλευτή της Κερύνειας. Φτάνει ο ίδιος, να θέλει να βοηθήσει.
Την ίδια ώρα, είμαι εξ αυτών που πιστεύουν ότι η διατήρηση της μνήμης της κατεχόμενης γης μας είναι το μοναδικό στοιχείο που μπορεί να μας κρατήσει σε επαφή μαζί της, διαρκούσης της κατοχής. Οφείλουμε να κρατήσουμε τη φλόγα της επιστροφής, αναμμένη μέσα μας, από γενιά σε γενιά.
Δυστυχώς, βρισκόμαστε πλέον αντιμέτωποι με την οριστική διχοτόμηση και τον κίνδυνο υποθήκευσης του μέλλοντος μας. Είναι η ώρα να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, την τεράστια ζημιά που μας έχουν προκαλέσει τα ανέξοδα συνθήματα.
Ως πολίτης αισθάνομαι κι’ εγώ, την ίδια απογοήτευση και θυμό που αισθάνεται η πλειοψηφία των συμπολιτών μας, σχετικά με την κατάσταση σήψης και διαφθοράς στην οποία βυθίζεται ολοένα και περισσότερο η χώρα μας. Πιστεύω όμως, ότι υπάρχει ακόμη χρόνος για να διορθώσουμε την κατάσταση.
Υπάρχει ακόμη ο χρόνος, έστω και ελάχιστος, για να αποφύγουμε την οριστική διχοτόμηση. Υπάρχει ακόμη η ελπίδα, για να επανενώσουμε επιτέλους τον τόπο μας.
